FLASH NEWS
How a friend killed himself
2023-09-22 10:17:20 / IDE
A man I have known for 30 years killed himself. A few months ago, he was diagnosed with pancreatic cancer, and after many efforts, writhing tortures and sleepless nights, he decided to attack the tumor with tubes and knives and make an intervention that added to his suffering and finally took away his hope.
When he came off the anesthesia, the doctors told him he probably had no more than two weeks to live. They brought him home crippled, halved, bruised, weak, undone, and so helpless that his wife and daughter fed him, washed him, lifted him, and rocked him like a baby every time they cleaned him. As soon as he realized that this disgusting service process would continue until the last day of his life, he took the pistol and killed himself. He had been a policeman.
He ran away protecting his dignity and sparing his wife and children a pain that they will probably never get over. Stripped of vital functions, he had only one thing left in his hand: not to be dispossessed. By killing himself he freed himself from the clutches and iron fists of metastases and also saved the people he loved from a breathing skeleton, as he had been catapulted.
I admire this man. He found the strength to end his life when it turned into an atrocity.
Before he left, he paid all the debts he had along with his funeral bill. He went every day to the grave, which he had been preparing for months. He watered it, beautified it, fixed it, organized it, planting it with flowers and rubbing the white plate with his name on it. In the cemetery, he probably had time to get to know the neighbors with whom he will now spend the rest of his death and befriended his gravediggers by drinking a coffee without sugar and perhaps leaving a tip to give him a good burial.
Kur imagjinoj sesi ka marrë armën dhe ka parë diellin për herë të fundit, përpiqem të hyj në kokën e një njeriu që e di se po vdes. Çfarë mendimesh mund të ketë dikush që del çdo ditë nga shtëpia dhe shkon në varrin e tij njëlloj sikur shkon në punë. Aty flet me vete, qan, ngashërehet, urren, mëshiron, kujton, harron, fal dhe mërzitet për gjërat që nuk i bëri dot, pa u gëzuar për gjërat që i bëri mot dhe si bën më sot.
Arsyeja pse po shkruaj këto rreshta nuk është dhimbja për atë që iku, por për ata si ai që janë ende gjallë. Pacientë terminalë që dergjen nëpër spitale, të kthyer në mbetje biologjike e cila as nuk ndjen, as nuk shijon, as nuk lëviz, por vegjeton. Këta njerëz që nuk kanë asnjë faj për gjendjen ku ndodhen, përveçse jetojnë në ferr, janë dhe ferri i atyre që duan dhe i duan. Nuk ka gjë më të rëndë se sa kur ata që të duan, duan vetëm se si të shpëtojnë nga ty. Këtu vdekja ka korrur fitoren e parë të madhe. Të ka marrë dhembsurinë e tyre, para se të marrë pjesërisht trupin, pastaj mendjen dhe në fund shpirtin.
Shumica e këtyre të sëmurëve luten çdo ditë si të vdesin. Por nuk dinë se si. Nëse do kishin mundësi dhe kurajo do ta kishin vrarë veten njëlloj si miku im, por fatkeqësisht ata nuk kanë as kurajo dhe as mundësi. Të shtrirë nëpër krevate nga ku nuk ngrihen më, ata nuk dalin dot në rrugë për të blerë një armë dhe për të vrarë veten. Atëherë kush i shpëton ata nga jeta? Kush i jep fund jetës së tyre pa kuptim?
Vende të cilat janë ndarë nga traditat kishtare, sipas të cilave jetën mund të marrë vetëm ai që ta ka dhënë, pra Zoti, po e zgjidhin këtë dilemë në favor të njeriut. Ata mendojnë më shumë për dhimbjet e njeriut sesa të Zotit. Ata kanë miratuar eutanazinë, ose vdekjen e asistuar, e cila i jep mundësi pacientëve të pashpresë, të zgjedhin të vdesin atëherë kur kërkojnë të vdesin, sepse nuk munden më, sepse edhe shkenca nuk mundet më.
Shteti të lejon dhe të ndihmon të vdesësh. Nuk ke nevojë të kërkosh një armë, të hidhesh nga dritarja,të presësh damarët apo të shëmtohesh e të deformohesh duke cënuar dinjitetin tënd. Mund të vdesësh me lejen dhe me ndihmën e shtetit. Mjafton një shiringë e mbushur me lëng që të ve në gjumë për të mos u zgjuar më. Një grup mjekësh miratojnë procedurën e parashikuar nga ligji dhe jeta jote ndërpritet në mënyrë paqësore. Mes teje dhe vdekjes ka kompromis. Ka mirëkuptim.
Meqë Shqipëria po kthehet gradualisht në një Republikë Ultraliberale, e cila lejon me ligj shumicën e veseve njerëzore, përfshi tymosjen, bastet dhe lojërat e fatit,pa folur për veset që toleron pa ligj, atëherë pse mos e lejojë dhe vdekjen e ëmbël? A duhet të kenë të drejtë pacientët e pashpresë t’i kërkojnë shtetit t’i vrasë, atëherë kur nuk munden më? Pse duhet që njerëzit të vrasin veten kur mund t’ia kërkojnë këtë shërbim shtetit, të cilit i paguajnë taksa për të jetuar më mirë, por edhe për të vdekur më mirë?
A duhet legalizuar eutanazija?
How sweet and life-saving euthanasia would be for my policeman friend and his family, who today are probably traumatized by the gun that took his father's life. In the provinces of Albania, as everywhere else, suicide is unfortunately prejudiced and called a low act, an anomaly. Of course suicide is a surrender, but in my friend's case it is a compulsion. A rescue. It is a dignified solution that he had nowhere else to look for. He was abandoned by nature, science, the state and God. They left him alone. They betrayed him. Therefore, he found the solution himself, as a strong, rational and intelligent being. Of course he wouldn't if the state helped him die through euthanasia. Through the sweet death that so many people look forward to and certainly long deserve.
Happening now...
83 mandates are not immunity for Rama's friends
Nga Gentian Gaba
ideas
top
Alfa recipes
TRENDING 
services
- POLICE129
- STREET POLICE126
- AMBULANCE112
- FIREFIGHTER128