FLASH NEWS
January 21, 2011 from my eyes
2024-01-21 11:30:01 / IDE
None of us, the ordinary people of this country, knew on the sunny morning of Friday, January 21, 2011, that the evening of this day would tragically turn into a Black Friday, with a tragic toll of 4 victims in heart of Tirana. This, despite the constant warnings of the main opposition leaders of that time.
The stench of the Tunisian heat, articulated quite clearly in those days, turned into the stench of innocent people's blood.
In the morning of that day, I was in Berat, where in the center of the city I saw how the socialist protesters called to Tirana slowly filled the buses billed for this reason with complete calmness.
I am convinced that none of them knew on that January morning that they were being transported to the capital not to protest for Ilir Meta's block, caught by voice and image in a pure corruption affair, but to satisfy the ego of the head of their party, who had lost patience with the long wait in the opposition and was looking for power at all costs. They were going toe-to-toe.
As the buses left one after the other and only the wheel marks remained on the wet asphalt, a strong sun illuminated the city. Life in Berat continued with its characteristic routine.
***
At noon together with a friend of mine we left in his car for Tirana. He to return home, while at that time I was pursuing my postgraduate studies and every weekend I met the rest of the family in the capital.
The road went quite well, an absolute calm seemed to have gripped the whole of Albania that day, and the spirits had all stopped in the square in front of the Prime Minister's Office.
No one thought about what was happening in the heart of the country during that road. We made our first stop in Kavaja. There, through the television, they found out everything. Fire and flames were everywhere, bloodied policemen and an agitated crowd doing everything they could to get past the security cordon. Horrible what I was seeing on that Friday afternoon. The first thing I did was call a friend of mine, a participant in that protest. He had left for Tirana that day. Some time later he would remind me of that phone conversation and tell me that, apart from the family, I was the only one who was interested in his fate and that of other people from Berat that day. Thankfully it was fine. He had moved away from that collective stupidity and was far from the heart of the protest.
The road continued as if we were traveling to hell. Our words had run out, our breaths had stopped, and no one was speaking. Everyone wanted to finish that trip as soon as possible and go to their family as soon as possible.
Mbërritëm në Tiranë. Në Bllok nuk kishte vend për të parkuar makinën. Krismat dëgjoheshin edhe aty. Njerëzit vraponin të tmerruar. Disa drejtues të lartë, që më pas do të bëheshin drejtorë të rëndësishëm të Rilindjes, e më vonë deputetë, i pamë atë ditë në rrugën e Bllokut, shumë larg protestës. Shihje në ato momente edhe të rinj, të ngazëllyer, të cilët nuk e kuptonin se çfarë ishte duke ndodhur në të vërtetë vetëm pak metër larg tyre.
U ndamë, pothuajse, pa asnjë fjalë me mikun tim dhe ndoqa rrugën në drejtim të Tajvanit. Deputetë të PS-së ishin në këtë segment rrugor. Gazi lotësjellës ndihej edhe aty, kështu që m’u desh të nxitoja sepse nuk duroja dot. Krismat dëgjoheshin gjithandej. Ende nuk dihej në kishte viktima apo jo.
Rama dhe të tijët ishin ende në urën mbi Lanë, nga ku jepnin direktivat për të intesifikuar goditjen, ndërsa “grupi i zjarrit” me në krye deputetin Tom Doshi ishin egërsuar edhe më shumë, ndërkohë që mjaftistët e dikurshëm me Erjon Velinë në krye nga brenda turmës lyenin njerëz me bojë, për t’u dukur të gjakosur, dhe për të irrituar turmën më shumë. Një skenë absurde po luhej. Një grup kundër një grupi me një regji të orkestruar në mënyrë perfekte. Marrëzia për pushtet kishte nxjerr krye dhe “Bajlozi i Zi ishte turrur drejt ‘Gjergj Elez Alisë’ për t’i marrë kullën kreministrore të pushtetit”.
Bilancin tragjik e mora vesh në shtëpi shumë vonë. U ngula gjatë përpara ekranit të televizorit, lotova për atë se ç’po ngjante. Gjithçka ishte e pakuptueshme, pa sens, logjikë, arsye. Televizionet vijonin të jepnin lajme kontradiktore. Askush nga opozita nuk kishte dalë në ballë të protestës, por “profetizimet” e Skënder Gjinushit dhe të Spartak Ngjelës për viktima dukeshin sikur po realizoheshin në mënyrën më të mirë. 3 të vdekur, 1 i plagosur në gjendje të rëndë, i cili do të ndërronte jetë pak më vonë, 1 gazetar i një televizioni informativ i plagosur në krye të detyrës dhe shumë gjak nga të dyja palët.
Shqiptarët i ishin kthyer edhe një herë marrëzisë kolektive. Një pjesë e babëzitur për pushtet dhe një tjetër në mbrojten e këtij pushteti.
Populli i Tiranës nuk e fali Edi Ramën në zgjedhjet e 8 Majit 2011, edhe pse ai vet do të “amnistonte” pak kohë më vonë Ilir Metën, arsyen e vetme të 21 Janarit, në një darkë të shijshme, me verë dhe ngjala, në Gji të Lalzit, ndërsa dosjen e asaj të premteje të zezë do t’ua linte arkeologëve të merreshin në të ardhmen.
***
Të nesërmen në mëngjes, kur gjithçka kishte përfundur, ndërsa ecja drejt fakultetit Filologjik, qëndrova gjatë në sheshin përpara Kryeministrisë, ku shenjat e një dite më parë ishin ende të gjalla. Kishte edhe të tjerë. S’na ngelej vetëm se të bënim foto të asaj që kishte ngelur, ndërkohë shenjat e gjakut ishin ende të freskëta në trotuar…
Happening now...
America may withdraw from Europe, but not from SPAK
Nga Gentian Gaba
ideas
top
Alfa recipes
TRENDING 
services
- POLICE129
- STREET POLICE126
- AMBULANCE112
- FIREFIGHTER128