Shqip
Play with Crossword
FLASH NEWS

"Preliminary sentence for Belinda Balluku", response to Baton Haxhiu

2025-12-18 21:24:28 / IDE NGA BLENDI KAJSIU
"Preliminary sentence for Belinda Balluku", response to Baton Haxhiu

I carefully read the reply of my colleague Baton Haxhiu where he criticizes my argument that Ms. Balluku's continuation in the post of Deputy Prime Minister is a political loss not only for the Rama government but also for the moral standard of our political scene. 

The basic argument offered by colleague Haxhiu is that the moral standard cannot replace the legal standard for sentencing a public official. The title of his article clearly summarizes this argument: “Blendi Kajsiu demands a moral standard and a preliminary sentence.”

So, according to the title and spirit of colleague Haxhiu's article, my argument that under the current conditions, Ms. Balluku should not continue in the position of Deputy Prime Minister, because there are reasonable suspicions in public opinion that she has violated equality in tenders, constitutes a prior conviction of the person in question.

The problem with the above argument is that it reduces the political standard and morality to the legal standard. Thus, resignation from official position is determined only by administrative or criminal punishment. According to this logic, a politician should resign from public office only when there is a final court decision declaring him guilty.

It is no coincidence that the title of my colleague Baton Haxhiu's article accuses me of seeking a preliminary sentence for Ms. Balluku. This accusation only makes sense if you equate resignation from office with a sentence by the court, since in no line of my article is it stated that Ms. Balluku should go to prison or be found guilty by the court. 

The only argument I have put forward is that a minimum political standard requires that Ms. Balluku should go home and not to the office as Deputy Prime Minister. And this is not a criminal or administrative punishment, but a political standard so low that it was respected even by former Prime Minister Ilir Meta in 2011, regardless of the reasons. 

Of course, at this point, colleague Baton Haxhiu will rightly ask the question of why Balluku should resign from her position when we must respect the standard of presumption of innocence? As long as she is presumed innocent by law and justice, then there is no reason for her to leave her position.

And here again, legal standards are confused with political ones. More specifically, the trial of public opinion is confused with the trial of the judicial organs.

To understand that these two trials are different, although related, it is enough to refer back to the case of Ilir Meta in 2011. Ilir Meta won the legal trial against the corruption charges, but he completely lost the trial of public opinion. 

Although the court found him not guilty, there is a broad consensus in public opinion that Ilir Meta was involved in corruption with a block in hand in the video scandal made public by Dritan Prifti in 2011. 

E njëjta gjë vlen edhe sot për rastin Balluku. E drejta e saj për tu prezumuar si e pafajëshme përballë organeve të drejtësisë është një e drejtë themelore që duhet ti garantojë një proces korrekt nga organet e drejtësisë, që respekton të drejtat dhe dinjitetin e saj njerëzor. 

Ama është absurde ti kërkosh opinionit publik që ta prezumojë Ballukun si të pafajëshme, apo të  mos ketë  asnjë  hije dyshimi për fajësinë  e saj, pas provave që janë bërë publike në lidhje më mënyrën se si ajo dhe ministria e saj kanë administruar tenderat, koncesionet dhe fondet publike. 

Kjo është njësoj sikur në vitin 2011 ti kërkoje publikut që mos ta gjykonte Ilir Metën dhe ta prezumonte të pafajshëm pavarësisht nga ajo që kishin parë dhe dëgjuar në videoskandalin e tij. Apo sikur ti kërkoje shumicës së  opinionit publik shqiptar në  vitin 1997 që ta konsideronte Fatos Nanon të korruptuar sepse ishte dënuar nga gjykata berishiste. 

Edhe në rastin e Metës, ashtu si sot, u tha se video ishte e manipular, evidenca u nxorr jashtë  kontekstit, etj. E megjithatë  opinioni publik e nxorri konkulzionin e tij se ajo që  kishin parë  dhe dëgjuar mbante era korrupsion. 

Dhe me kalimin e kohës është  bërë  gjithnjë  e më  e qartë  se në  rastin e Metës gjykimi i opinionit publik ishte më  i saktë  se ai i gjykatës juridike që e shpalli të pafajshëm. E njëjta gjë mund të  thuhet edhe për gjykimin e opinionit publik në  vitin 1997 në raport me Fatos Nanon dhe dënimin e tij nga sistemi i drejtësisë berishiste. 

Idea se publiku nuk duhet të gjykojë, se duhet të prezumojë pafajësinë e zyrtarëve publik, apo se duhet të  besojë me sy mbyllur në fajësinë tyre nëse dënohen nga gjykata, pavarësisht evidencës që zbardhet nga mediat, është sa absurde aq edhe shkatërrimtare për demokracinë. 

Eleminimi i opinionit publik është i barabartë me eleminimin e vetë demokracisë. Nuk ka demokraci pa opinion publik që vendos standartet morale në sferën publike, të cilat nuk mund të rregullohen në mënyrë juridike nga ligjet apo kodet e procedurës administrative dhe penale. Morali, sidomos ai publik, sendërtohet por nuk reduktohet tek ligji.

Detyra e opinionit publik është të gjykojë aktorët politik, ama në mënyrë sa më racionale. Ndaj çështja nuk shtrohet nëse duhet apo nuk duhet të gjykojë opinioni publik, por nëse ky gjykim është i shtrembëruar, i deformuar apo i manipuluar nga mediat dhe interesat private.

Në fakt, ky ka qenë edhe argumenti i shumë gazetarëve dhe analistëve në rastin Balluku. Mjaft prej tyre kanë argumentuar se evidenca në rastin e saj është deformuar, manipuluar apo nxjerrë jashtë kontekstit nga organet e drejtësisë që e kanë rrjedhur në media në mënyrë ilegale. 

E megjithatë përtej denoncimit për gjyqe popullore, unë të paktën, nuk kam parë asnjë shpjegim në media nga avokatët e shumtë të qeverisë se përse përgjimet që kemi parë në media (pavarësisht origjinës së tyre ilegale) nuk tregojnë shkelje flagrante të procedurave të tenderimit nga ministrja.

Në shumë prej këtyre përgjimeve ajo përcakton se kush duhet të marrë pjesë dhe kush jo në tendera. Natyrisht mund të ketë një kontekst që i justifikon apo shpjegon këto direktiva. 

Për shembull, një biznes që ministrja deklaron se nuk dëshiron ta shohë në territorin e vendit, mund të ketë lidhje me krimin, me terrorizmin, apo me pastrimin e parave, çka deri diku mund të justifikojë deklaratën e saj që në pamje të parë duket krejt në kundërshtim me ligjin. 

Ndoshta një kontekst i tillë ekziston, por ai nuk është bërë publik nga ana e qeverisë. Në këto kushte shumica e opinionit publik shqiptar është në të drejtën e vet të gjykojë se zv.kryeministrja mund të ketë shkelur barazinë në tendera. 

Është vështirë të argumentohet që ky gjykim publik është produkt i një manipulimi mediatik, për sa kohë qeveria e ka të gjithë hapësirën e nevojshme të ofrojë versionin e saj në media. 

Ndaj nëse qeveria Rama synon ta bindë opinionin publik mbi pafajësinë e znj. Balluku nuk mund të insistojë ta mbajë atë në zyrë edhe pas skandalit që ka plasur në ministrinë e saj, ku një pjesë e mirë e drejtorëve janë nën hetim.

Një insistim i tillë jo vetëm e ul standartin anti-korrupsion nën nivelin e zv.kryeministrit Ilir Meta, por konsolidon dyshimin e opinionit publik se qeveria dhe kryeministri i tremben hetimit të SPAK-ut mbi tenderat e qeverisë. 

Dhe ky është një dyshim i arësyeshëm, edhe pse avokatët e qeverisë do ta denoncojnë si “gjyq popullor”. Në postin e zv.kryeministres znj. Balluku ka të gjithë hapësirën për të manipuluar apo eleminuar provat e shkeljeve në tendera, apo për ti mbyllur gojën “plehrave” që mund të flasin me SPAK-un, të cilët janë vartës të saj. 

Ti kërkosh opinionit publik shqiptar të mbyllë sytë dhe veshët përballë evidencës dhe llogjikës që të çon tek korrupsioni i qeverisë në emër të respektimit të të drejtave themelore njerëzore është të shkatërrosh standartet politike në emër të standarteve juridike.

Znj. Balluku, dhe çdo zyrtar i lartë, publik kanë të drejtë të prezumohen të pafajshëm nga organet e drejtësisë. Kanë të drejtë të njihen me akuzën ndaj tyre, të mos burgosen pa akuzë dhe vendim gjykate, në procese tërkuzë paraburgimi, kanë të drejtë të trajtohen me dinjitet dhe jo të futen në kafaze, siç për turpin e drejtësisë tonë ka ndodhur deri tani. 

Ama të gjitha këto të drejta i kanë, dhe duhet ti kenë, si qytetarë të thjeshtë dhe jo si zyrtarë të lartë  publik. Në cilësinë e zyrtarit publik, sidomos të nivelit të lartë, ata nuk asnjë të drejtë ti kërkojnë publikut ti prezumojë të pafajëshëm kur në ministritë e tyre plasin skandale pa fund. 

Aq më pak ekziston e drejta themelore të përballesh me drejtësinë si zyrtar i lartë dhe jo si qytetar i thjeshtë. Përkundrazi, përballë skandaleve të dokumentuara si nga organet e drejtësisë edhe nga mediat ekziston detyrimi moral dhe politik që të mos fshihesh pas postit publik. 

Using legal standards, such as the presumption of innocence, or the separation of powers, to confront justice from positions of power simply serves to undermine political standards, not to strengthen the legal standards of our justice.

The latter are not strengthened by keeping in power officials who face justice and who have lost the trust of public opinion. How can such politicians be trusted to improve our standards of justice, such as pre-trial detention, or the dignified treatment of the accused in the courtroom, when they are in a conflict of interest with justice?

Precisely for this reason, if we want justice with standards in relation to the individual and power, as my colleague Haxhiu demands, we must start from a politics with moral standards, as I am demanding. 

Ultimately, the state of our justice system, with prolonged detentions and an often communist mentality, is a product of the state of our politics, which has failed to set standards for itself, let alone for justice and its social impact. But this is a topic for another article./ Taken from  Lapsi.al

Happening now...

Want to read more news

ideas

top

Alfa recipes

TRENDING

services

  • POLICE129
  • STREET POLICE126
  • AMBULANCE112
  • FIREFIGHTER128