
Sikur të kishim nja shtatë a tetë si Kreshnik Spahiu!

Ka dy lloj kreshnikësh: Kreshnikë të rremë, dhe kreshnikë të vërtetë.
Kreshnikët e rrejshëm janë Muji dhe Halili që rrokullisin shkëmbinj dhe dashurohen me zana. Gjergj Elez Alia që bën luftra dhe mban fjalën e dhënë, respekton Besën.
Skënderbeu i lavdishëm që luftoi për të luftuar, por sapo vdiq, Shqipërinë e kullufiti turku e mbajti qindra vjet. Partizanët tanë trima heroizmat e të cilëve nuk kanë ndodhur veçse nëpër libra, filma, lapidare, pllaka përkujtimore. Kurvi gjakatar, i çmendur, kriminal, delirant, është edhe ai një lloj kreshniku që vrau e preu edhe shokët e vet.
Azem Hajdari gjithashtu, ai hajdut, gangster, trafikant, me nam. Padyshim dhe Sali Kulla, lideri historik rrenacak dhe llafazan, dinaku që, për me ndërtu grataçiela për veten e vet, shkatërroi Partinë Demokratike. E plot e plot të tjerë. Veç për kreshnikë të rrejshëm s'ka vujt kurrë Shqipëria.
Kreshnikët e rrejshëm janë, pra, monstra, përbindësha, që mbushin me bosh mendjet e lehta, u plotsojnë pritshmëritë imagjinare, i hutojnë me prralla, urinë për heroizma ja heqin me thertira gazetareske, etjen për ujë të freskët ja shuajnë me uthull propagandistike.
Kreshniku i vërtetë nuk është i tillë.
Kreshniku i vërtetë është tjetër gjë.
Kreshniku i vërtetë është i rrallë.
Kreshnik i vërtetë në Shqipëri është 1: Kreshnik Spahiu.
Kreshnik Spahiu nuk thotë asgjë dhe nuk bën asgjë që të duket më interesanti, më i squti, më i shkathti.
E vetmja gjë për të cilën interesohet Kreshnik Spahiu, është të kryejë si duhet, sa më mirë, sa më bindshëm, sa më ndershëm, punën e vet, atë që ushtron sot, analist politik.
Kreshnik Spahiu nuk sajon me llafe stuhi në gotë, si bëjnë banakierët e shitur. As nuk konsultohet me llumin e kafesë, sferën e kristatë, apo llampën e Aladinit.
Kreshnik Spahiu nuk bën gjeste të sforcuara, ngërdheshje të pahijshme, si bëjnë legenat nëpër televizione. Nuk qesh as nuk mërrylet me fjalët e veta. Thjesht flet. Nuk i duhen, nuk i vlejnë të tilla marifete. Rendimentin, efikasitetin e retorikës, bindjen e publikut, besueshmërinë, Kreshnik Spahiu e kërkon, e gjen, e realizon, tek qëndrimi i paanshëm, arsyeja e fortë, argumentimi bindës, përmes fjalës së zgjedhur, të saktë, të qartë, të rrjedhëshme, të bukur, të thurur fuqishëm.
Kreshik Spahiu nuk është ndonjë supermen.
Për shkak të rrethanave ose forcave madhore, Kreshnik Spahiu, ndonjëherë edhe humb. Dëshpërohet por nuk tërhiqet, as nuk ankohet.
Kreshnik Spahiu ska asnjë lidhje me seancat televizive masturbative të paguara kacafiu me pare të vjedhura.
Kreshnik Spahiu nuk i bie anës e anës, por vetëm mespërmes.
Kreshnik Spahiu, për të cilin, debati televiziv nuk është lojë por pjesë nga më serjozet e jetës publike, nuk qurravitet me askend. Ai, edhe demokratin e krisur të foltoreve dhe mbledhjeve, edhe komunistin e qelbët të krimeve staliniste, edhe mbretërorin e çorientuar nga disfatat, edhe ballstin e lodhur nëpër burgje dhe internime, i fton në duel.
Për Kreshnik Spahiun nuk ka ky është i nënës, ai është i babës. Për Kreshnik Spahiun, të gjithë që mbathin këpucë, janë njësoj.
Kreshnik Spahiu është i suksesshëm sepse, nuk flet për punë që s'ua ka haberin por për punë që i ka bërë, nuk merret me çartallosje verbale çorroditëse por për problematika që i njeh, është marrë me to.
Retorika e Kreshnik Spahiut nuk është kurrë e vakët, e squllur, e lodhur, e ngordhur, por gjithmonë erruptive, gjithmonë e zjarrtë, gjithmonë përvëluese.
Vendet për të cilat Kreshnik Spahiu flet dhe argumenton nuk janë pjella të imagjinatave të sëmura të atyre që gromësijnë para kompjuterave, por vende reale që Kreshnik Spahiu i ka shkelur dhe ua di mirë cenet dhe problemet.
Kreshnik Spahiu nuk sajon, nuk shpik, nuk trillon, asgjë. Gjithçka e merr nga realiteti. Ato që janë. Atje ku janë. Atje ku ndodhin. Të buta apo të ashpra, të ëmbëla apo të hidhura, qofshin. Atje ku polici ruan rendin. Ku fermeri ngul plugun. Ku çobani kullot bagëtinë duke i rënë fyellit. Ku burokrati i dhjamosur thur dallaveren. Prokurori lodh dhe sëmur viktimën. Gjykatësi "vërtit sherihanë".
Kreshnik Spahiu nuk ka hije, nuanca, ojna, bojna.
Kreshnik Spahiu ka dy ngjyra. Asnjëra me hile. Të dyja të rrepta. Të dyja të egra: Të kuqen e pafundme të gjakut të sakrificës, dhe të zezën e kufizuar të fatkeqësisë me dy koka.
Të kishim nja shtatë a tetë si Kreshnik Spahiu - le të mos e besojnë faqezinjtë - do ja kishim kalu Zvicrës./Alfapress.al

ide

Sikur të kishim nja shtatë a tetë si Kreshnik Spahiu!


Erion Veliaj, kryeredaktori nga qelia
top
receta Alfa
TRENDING 
shërbime
- POLICIA129
- POLICIA RRUGORE126
- URGJENCA112
- ZJARRFIKESJA128