FLASH NEWS
The mysteries surrounding the death of writer Albert Camus! The accident is thought to have been "cooked" in the sinister offices of the KGB
2025-05-02 12:16:06 / JETË
Albert Camus remains one of the world's greatest writers. He was also a French philosopher, winner of the Nobel Prize for Literature in 1957. He is known for his characteristic writing style and the themes of his works. His entire literary opus is based on the absurd idea of human existence.
He was born on November 7, 1913. He regularly attended university and graduated in philosophy. In the thirties he went through many trials in life and matured from all kinds of experiences: he wrote small meditative texts with a biographical emphasis, he was hospitalized for tuberculosis, but escaped death, but not continuous treatments. He published the youth novel "The Happy Death", which he refused to publish while he was alive. The year 1937 marks a decisive moment in Camus's intellectual life. He published the book "The Bad and the Good" with essays about his youth. In 1939 he published another book of essays "The Wedding".
He then works in serious newspapers in Algiers and publishes his writings in a collection called "Aktualet". He becomes known in 1942 with the publication of the philosophical essay "The Myth of Sisyphus", a proud challenge of man to the universe of violence and meaninglessness that Camus calls "absurd". That same year he publishes the novel "The Stranger", a reflection of human fragility and absurd suffering. Camus's creativity is also enriched with two plays. "Caligula", in 1944, a poetic description of human madness embodied in the figure of the Roman emperor Caligula. The other play is "The Just", a hymn to sacrifice for freedom.
Another work is the essay "Thoughts on the Guillotine" where he condemns the abolition of the death penalty. The next publication is the novel "The Plague" which is considered one of the best novels of the 20th century, where a synthesis of human resistance to all forms of tyranny is made. The publication of the essay "The Revolted Man" in 1951, directed against dictatorial thought and especially against Stalinist terror, causes Camus to be severely attacked by French left-wing intellectuals, led by Sartre, and a kind of isolation, which he suffered deeply. In these years of despair and loneliness he wrote his most pessimistic and gloomy work "The Fall", an actualization of the biblical parable about the condition of man as a sinner and incorrigible. In 1957, Camus' literary success was recognized with the Nobel Prize. Camus died in a car accident on January 4, 1960. Camus' unfinished manuscript is the novel "The First Man," which was later published under the supervision of his daughter in 1994.
Albert Kamy vdiq në një aksident automobilistik apo ra pre e një kurthi vrastar të ngritur nga KGB-ja? Kjo as që do të marrë kurrë një përgjigje përfundimtare. Askush nuk do të besonte në një fund të tillë tragjik dhe misterioz që i ra për risk, gazetarit, publicistit, dramaturgut dhe romancierit nobelist, Albert Kamy. I gjithë opusi letrar i absurdit të ekzistencës së njeriut, gremiset në minutin tragjik të fatit të Sizifit. Mëngjesin e së hënës të 4 janarit 1960, filozofi dhe mendimtari radikal, Alber Kamy do të largohej vonë nga Hoteli “Chapon Fin” i qytezës franceze Tuasej, ku ishte akomoduar, për të rendur drejt shtegut fatal. Udhëtonte me makinën e botuesit të tij, Mishel Galimard, i cili ngiste makinën. Kamy ishte i ulur pranë Galimardit, ndërsa bashkëshortja e këtij të fundit, Zhanina, gjendej e rehatuar në sedilen e prapme pranë vajzës së saj dhe qenit të racës “terrier”.
Ky ishte pak a shumë sinopsi i këtij udhëtimi fatkeq. Krejt papritmas në lartësinë e Peti-Vijeblevin, makina devijon për t’u përplasur fatalisht pas një rrapi në krah vijës ndarëse të rrugës. Albert Kamy do të këputej së gjalli, si një dritë qiriu, që një shkulm fryme e ndal dritimin e praruar, ndërsa bashkudhëtari do të kishte të njëjtin fat pas disa ditëve përpjekje agonike në spital. Një fund absurd për atë që me absurdin e ekzistencës ishte përballur triumfalisht si në rrapëllimat e jetës ashtu edhe në faqet e mbrujtura përplot nerv, ide e vizion të librave të tij. Kështu u shua në moshën 46- vjeçare një prej penave më me ndikim në shekullin XX, një prej zërave më të fuqishëm dhe mendimtarëve më kurajoz. I kësisojtë ishte fundi i autorit i të romaneve, “I huaji” dhe “Murtaja”, dhe monumenteve të mendimit filozofik “Miti i Sizifit” dhe “Rënia”. Laureati i Nobelit në letërsi, tre vite më për “përqafon” vdekjen në një aksident automobilistik, i cili edhe sot pas 55 vitesh vazhdon të mbetet e mbërthyer nën një mjegull të dendur misteri. Mes atyre llamarinave të shtrembëruara, me kafkën e thyer dhe qafën e këputur, përfundon mundin e tij prej Sizifi ekzistencialisti me fytyre njerëzore, “humanisti” libertin. Fundi fatal nuk do të kursente vullnetmirin, ngadhënjimtarin dhe dalzotësin e pashoq të fatit të shtypurve. Mbi shkaqet e daljes nga rruga të makinës, që rezultoi fatale për Kamynë, dhe njëkohësisht për vetë Galimardin, kanë dalë shumë hamendje: “Aksidenti dukej se ndodhi për shkak të bllokimit të një rrote ose thyerjes së një aksi, por edhe ekspertet nuk dinin si ta shpjegonin atë aksident katastrofik mbi një rrap, në një rrugë 9 metra të gjerë dhe pa trafik”, mëtohet të ketë kumtuar në përpjekjen për të hedhur dritë në terrin e ngjeshur të misterit të këtij fundi fatal, biografi Herbert R. Lotman në librin monumental të tij, “Kamy” botuar më 1984.
Por, një dokument i panjohur që publikohet spariherë para disa vitesh qaset të davarit mjegullën e dendur që mban të mbështjellë të vërtetën që mori jetën e një filozofi dhe mikut të tij. Kjo përpjekje e një disidenti çek hedh një rreze drite të habitshme dhe njëherësh tragjikisht të arsyeshme.
Aksidenti i shkrimtarit Albert Kamy hamendet të jetë vepër e gatuar në zyrat e kobshme të KGB-së. Madje shkohet deri aty sa të drejtohet gishti nga persona konkret të iniciuar prej mërive që zanafillojnë prej penës dhe mendjes së antikonformistit. Akuzohet direkt ministri i asokohshëm i Ministrisë së Brendshme ruse, Dmitri Trofimovic Shepilov, të cilin Albert Kamy e kishte sulmuar drejtpërdrejtë për pushtimin e Hungarisë nëpërmjet një artikulli të gazetës “Franc tireur”, në mars 1957. Opinioni publik dhe kritika janë të prirur të besojnë në këtë hamendje, si në një të vërtetë të pakontestueshme. Ai që “guxon” të ngre krye dhe të dëshmojë është një personazh aspak ekuivok dhe i padyshimtë për mitomani. Bëhet fjalë për poetin dhe përkthyesi çek, Jan Zabrana, i cili rreket ta çlirojë prej misterit këtë fund tragjik të Kamysë dhe këtë e mundëson në një faqe të ditarit të tij “Cely Zivot” (E gjithë jeta), publikuar pas vdekjes më 2004 nga shtëpia botuese “Torst” e Pragës. I ndarë nga jeta në vitin 1984, Zabrana, falë të cilit u përkthye në çekisht edhe romani “Doktor Zhivago” i Boris Pasternakut.
Ai kishte provuar burgjet pas vitit 1948 dhe u përndoq bashkë me familjen gjatë regjimit komunist, i cili ndaloi dhe botimin e poezive te tij. Asokohe ai u detyrua të merrej me përkthime, mbi të gjitha nga rusishtja. Kështu ai mund të njihte ambientin politiko-kulturor të atij “burri që di shumë gjëra, dhe ka burime nga mund t’i marre”. E citon ditarin e tij pa e përmendur në emër duke iu referuar një burimi të saktë në kontakt me shërbimet sekrete sovjetike. Ky ditar u bë publik rregullisht në edicionin e gjuhës çeke, origjinali i së cilës ruhet nga bashkëshortja, Maria Zabranova, i kataloguar si “Fletorja blu numër 91”. Ai që e ka zbuluar këtë thesar të tragjikut është shkrimtari italian, Antonio Tabuko, i cili “jeton në Pragë nga larg” dhe publikon lëmuesve në “Pais”. Por sapo mundet vrapon për në qytetin e Rudolfit II dhe Franc Kafkës, të Arcimboldit dhe Golemit, sikur ta kishte një atdhe të shpirtit. Behet fjalë për kremonezin Xhovani Kateli, autor i dy përmbledhjeve në prozë të shkurtër “Gjeografi dhe Largesi”, ndërsa kumton edhe librin e parë me poezi, “Trena”.
“I have been visiting Prague for more than 20 years,” Kateli says, “and I know Maria Zabranova well, who supervised the Czech version of the book “Geography”. When, while reading her husband’s diary, I found myself faced with the news related to the death of Albert Camus. I had a kind of shock. It shed new light on the end of an author who was very important for my formation and who knows how many others. I took it upon myself to make it known to everyone”. In fact, the diary “Cely Zivot”, a heavy volume of 1,000 pages, part of which was published three years ago in France under the care of Patrik Ourednik in collaboration with the small publishing house “Allia”. But, it was about an anthology of about 150 pages, where the part about Camus’ death was left out. "In the current situation," Kateli underlines, "the fact remains that the accusatory lines of Zabrana's diary, so scorching in their coldness and objectivity, have not been sufficiently reflected."
And he adds another motive, besides the controversy over the facts of Hungary, that may have pushed Shepilov to arm the KGB's operational wing against a writer strong only in his deeply rooted pacifism and invincible humanism: "We must not forget the decisive support that Camus gave to an author persecuted by the Soviet regime, such as Boris Pasternak, to receive the Nobel Prize in Literature, which, in fact, the author of "Doctor Zhivago" received in 1958, one year after him." In a letter he sent to Roland Barthez in 1955, Albert Camus wrote about one of his most famous novels: "The Plague has as its obvious content the struggle of the European resistance against Nazism." From the hypothesis of sabotage among the 1,000 pages of Zabrana's diary, another totalitarian plague would be responsible for the premature end of Camus, the perpetual man in revolt who did not believe in the communist revolution.
Happening now...
America may withdraw from Europe, but not from SPAK
Nga Gentian Gaba
ideas
Who is the Surrel Rabbit?
Nga Sidi Hasanaj
The two wrong paths of the opposition with the Ombudsman
Nga Patrik Sadikaj
top
Alfa recipes
TRENDING 
services
- POLICE129
- STREET POLICE126
- AMBULANCE112
- FIREFIGHTER128