Lajme flash
Testamenti i Franz Kafkës! Shkrimtari i kërkoi mikut të tij që t’ia shkatërronte veprat e papërfunduara, por pse Max Brod e shpërfilli kërkesën e tij
14 Prill 2025, 13:16 / MISTERE&KURIOZITETE
Franz Kafka ishte një romancier dhe shkrimtar austriak-çek nga Praga. Ai konsiderohet gjerësisht si një figurë kryesore e letërsisë së shekullit të 20-të; ka shkruar në gjermanisht.
Vepra e tij bashkon elementet e realizmit dhe fantastikes. Zakonisht paraqet protagonistë të izoluar që përballen me vështirësi të çuditshme ose surrealiste dhe fuqi të pakuptueshme socio-burokratike. Është interpretuar si eksplorim i temave të tjetërsimit, ankthit ekzistencial, fajit dhe absurditetit. Veprat e tij më të njohura përfshijnë novelën “Metamorfoza” dhe romanet “Procesi” dhe “Kështjella”. Termi “kafkor” ka hyrë në përdorim për të përshkruar situata absurde si ato të përshkruara në shkrimin e tij. Kafka lindi në një familje jehude çeke të klasës së mesme gjermane në Pragë, kryeqyteti i Mbretërisë së Bohemisë, që i përkiste pjesës austriake të Perandorisë Austro-Hungareze (sot kryeqyteti i Republikës Çeke, gjithashtu i njohur si Çekia).
Ai u trajnua si jurist dhe pas mbarimit të arsimit juridik u punësua me kohë të plotë, për një vit duke trajtuar çështje për të varfrit në Gjykatat Provinciale dhe Penale të qytetit nga një kompani sigurimesh, më pas punoi për nëntë muaj në një kompani sigurimesh italiane dhe më në fund, duke filluar nga viti 1908, duke kaluar 14 vjet me Institutin e Aksidenteve të Punëtorëve Perandorak dhe Mbretëror Austriak për Mbretërinë e Bohemisë dhe pasardhësin e tij nën Republika Çekosllovake, duke u ngjitur në postin e kryesekretarit ligjor. Të qenit i punësuar me kohë të plotë e detyroi Kafkën ta transferonte shkrimin në kohën e lirë. Gjatë jetës së tij, Kafka i shkroi qindra letra familjes dhe miqve të ngushtë, përfshirë babain e tij, me të cilin kishte një marrëdhënie të tensionuar dhe formale. Ai u fejua me disa gra, por nuk u martua kurrë. Ai vdiq në errësirë në vitin 1924 në moshën 40-vjeçare nga tuberkulozi. Kafka ishte një shkrimtar produktiv, që pjesën më të madhe të kohës së tij të lirë e kalonte duke shkruar, shpesh deri vonë natën. Ai dogji rreth 90 për qind të punës së tij totale për shkak të betejave të tij të vazhdueshme me vetëdyshimin. Pjesa më e madhe e 10 përqindëshit të mbetur është e humbur ose e pabotuar ndryshe.
Pak nga veprat e Kafkës u botuan gjatë jetës së tij; megjithëse koleksionet e tregimeve “Soditja” dhe “Një doktor vendi”, dhe tregimet individuale, si novela e tij “Metamorfoza”, u botuan në revista letrare, atyre iu kushtua pak vëmendje. Në testamentin e tij, Kafka udhëzoi mikun e tij të ngushtë dhe ekzekutuesin letrar Max Brod të shkatërronte veprat e tij të papërfunduara, duke përfshirë romanet e tij “Procesi”, “Kështjella” dhe Amerika, por Brodi i shpërfilli këto udhëzime dhe botoi shumë nga veprat e tij. Shkrimet e Kafkës u bënë të famshme në vendet gjermanishtfolëse pas Luftës së Dytë Botërore, duke ndikuar në letërsinë gjermane dhe ndikimi i tij u përhap në vende të tjera të botës në vitet 1960. Ajo ka ndikuar gjithashtu te artistët, kompozitorët dhe filozofët. Disa nga veprat që mund të shtjellohen dhe të përkthyera në shqip janë: “Procesi”, “Metamorfoza”, “Kështjella” në formën e romanit por dhe nga proza e tij e shkurtër në formën e tregimit.
Në analizën e “Procesi”-it vihet re një e vërtetë tronditëse e realitetit me njeriun e thjeshtë brenda, dhe sistemet që ndryshojnë dhe e shikojnë ketë të fundit si një pengesë apo një të mirë për to. Kafka parapëlqen një të vërtetë të skajshme ku sheqerosjet artistike nuk janë më vlerë në veprën e tij. Personazhi përgjithësisht është njeriu i rëndomë, jo heroi që bën diferencën. Kafka injoron pa e marrë fare parasysh esencën romantike të letërsisë dhe hidhet i tëri në kërkim të shpëtimit universal të cilin e shpreh: “Vetëm kur shkrimtari rastësinë mund ta kthej në ligj dhe ta bëj njeriun të pavdekshëm, vetëm atëherë ai ka një rol në art dhe vetëm atëherë roli i tij është profetik”. Kafka nuk qëndron te ekzagjerimi dhe optimizmi emotiv, ai është ulur këmbëkryq dhe na shikon të gjithëve.
Në personazhin e “Proces”-it zotit “K.”, sistemi gjigant i pushtetit i bën grafikun e jetës pa e shpjeguar se për se e trajton ashtu deri në vendimin për ta vrarë pa i dhënë shpjegim. Nga ana tjetër kjo mund të analizohet dhe në të kundërt; vetë zoti “K.” nuk ka aftësinë për të kuptuar sistemin, megjithëse përpiqet që të kuptojë diçka, përsëri është i mbytur në paqartësi. Në secilin kah vlerësimi, rezultati i kësaj marrëdhënie është një absurditet fatal ku qenia, ambienti, logjika, hapësira, ekzistenca në vetvete është tejet e pakuptueshme dhe pa mundësi për të pasur një debat ndërmjet tyre, gjithashtu e tmerrshme në efektin e saj. Zoti “K.” mund të shikohet në disa drejtime të tjera, ai nuk është vetëm njeri por dhe ligjësi skolastike, e cila në një periudhe të caktuar humbet ekzistencën e saj pasi një ligj tjetër e nxjerr atë të pavlerë. Kjo është një e vërtetë jo e dëmshme në dukje por si do të justifikohen gjithfarë energjish dhe përpjekjesh njerëzore që qenë frymëzuar nga ajo që tashmë është e pavlerë dhe për tu fshirë.
Një kuptim tjetër i përfolur për “Procesi”-in është dhe pyetja teologjike që ai përmban. Përgjithësisht dogma fetare është një përhapje e arsyes se jeta është një përpjekje për të merituar një perfeksion pas vdekjes. Feja përmban shumë rregulla që duhen ndjekur dhe pasojat që vijnë nga mosndjekja e tyre, por Kafka i bërtet këtyre arsyeve me faktin se jo të gjithë i njohin dhe i kuptojnë këto ligje. Pse do të duhet të kenë të njëjtin fat si mos-zbatuesit vullnetar e të vuajnë dënimin kapital. Kafka kërkon shtojcën “biblike” që duhet të përmbajë logjikën për fatin e këtij grupi. Ka dhe shume tematika të tjera më sekondare nga ato që u përmendën më sipër. Zoti “K” në disa rrethana që i krijohen kryen marrëdhënie intime me një vajzë pa modalitet klasik të njohjes, bisedës ose ndjesisë emocionale dhe kurse çfarë veprimesh paraprijëse për të kaluar në marrëdhënie seksuale, por e realizon atë në një forme apriori sikur të mos ketë vend për kushtëzime dhe justifikime. J. P. Sarter citon në një paragraf se: “Shpirti ka me shumë të drejtë se arsyeja” pasi kjo e fundit është e asgjesuesshme nga vet ajo kurse shpirti është një forme e qenësishme apriori.
Por veprimi i zotit “K.” mund të shihet dhe si një protestë e Kafkës me dy elementë. I pari sistemi (qoftë teologjik, politik, tradicional, etj.) që vepron në mënyre injoruese ndaj individit dhe ky i fundit i përgjigjet atij me të njëjtën monedhë duke krijuar kështu plotësimin instiktiv ndaj dëshirave rastësore. Në ketë logjikë Kafka është disi në atmosferën e Niche-s por me ndryshimin se nuk e ka qëllim në vetvete por një përgjigje e natyrshme dhe e rrjedhur nga kushtet. Kjo vepër dhe po ashtu vepra në tërësi e Kafkës me të drejtë është një ortek që sa me shumë thellohesh aq më i madh bëhet, deri sa orteku është vetë globi që banojmë. Letërsia e Kafkës është një ambient i ankthshëm; është një situatë e një zgjimi e njëkohësisht i një fataliteti. Kafka nuk është dekadent, ai bën një portret të gjërave por nuk mundohet të rrënojë, të mohojë apo të zgjedhë mjete për të asgjësuar, ai thjesht paraqet ftohtësisht acarin e absurditetit.
Një kryevepër mund të cilësohet padyshim vepra “Metamorfoza”. Si zakonisht tek Kafka dhe këtu ambienti është një natyre simbolike. Kafka e fillon veprën e tij me mëngjesin në të cilin një person ndjen që po shndërrohet në kandër. Mëngjesi është i zakonshëm në shkrimet e tij, zgjimi që personifikon shpresën e re, emocionet e reja, të gjitha këto turbullohen menjëherë sapo personi fillon kontaktin me botën, ai rrëqethet nga atdheu zhgënjyes. Grigori i transformuar tashmë krijon fillimisht një shqetësim të thellë në familje. Të gjithë ata në ketë moment janë të përkushtuar rreth tij. Gjenialiteti i Kafkës është se ai e paraqet Grigorin në ndryshimin fizik apo mekanik por jo shpirtëror dhe të ndërgjegjes. Grigori e kupton të gjithë situatën rreth tij dhe ka një pikëllim të madh që tanimë as mund ta shprehi nën petkun e kandrës.
Por ç’është në të vërtetë “Kandra”? S’është gjë tjetër veçse krijesë e një natyre anti-njeri, e një natyre të tmerrshme dhe pa kthim. Ajo është më tepër, nuk është krijim i individit, por e një trysnie fati të cilin askush prej nesh nuk e zgjedh me vetëdije. Grigorit gjithë kjo gjëmë i vjen pasi ai është shumë i përkushtuar në punë, e cila e ka bërë efektin e saj të çuditshëm, jo duke i dhënë të mirat që çdo njeri pret por duke e shndërruar në një qenie të çuditshme dhe të trishtueshme që e pengon të realizojë natyrshëm dëshirat njerëzore qoftë dhe më minimalet. Në fund familjarët e lodhur dhe përfundimisht të bindur se krijesa që kanë përballë nuk është me djali apo vëllai i tyre por një “kandër”, e trajtojnë si të tillë dhe Grigori vdes në ngashërimin e pashprehur dhe disi në pritje të “zgjidhjes” që do ti sjelli vdekja. Megjithëse përshkrimi i mësipërm i këtij romani është mjaft i shkurtër kemi mundësinë të analizojmë disa ide përmbajtëse në të. Shkrimet e Kafkës, në ndryshim nga tregimet e stërzgjatura, përgjithësisht zgjaten me përtesë vetëm për të thënë atë që duhet dhe pa ceremonira formale. Nëse do ta nisim nga fundi Grigorit i ka ardhur në maje të hundës por siç kemi thënë me lart Kafka nuk është dekadent (të gjejë mjete për të asgjësuar apo zhdukur situata) Grigori ndihet thellësisht i pa shpresë për momentin por ai nuk tenton vetëvrasjen.
Ai zgjidhjen e merr si pasojë e një veprimi pasiv mbi situatën dhe e lë veten tërësisht të shkrihet në fatin që i racionoi Jeta. Vdekja është një zgjedhje e natyrshme e tij por jo me ekzaltim e për mundësinë e ndreqjes por duke çliruar pamundësinë përballë natyrës absurde që e rrethon. Kafka në vetvete është një protestues i madh; është vetë protesta. Ai nuk krijon arsyetime fatale por paraqet botën dhe në ketë drejtim protesta e tij nuk ka hierarki drejtuese, ajo lind apriori për të gjithë që nga momenti i zgjimit në absurd gjithashtu ajo nuk ka mjete lufte përveç reflektimit mbi situatën. Grigori jemi të gjithë ne të mekanizuar me elementë që fati arbitrar na etiketon çdo kohë dhe që janë të pa evitueshëm. Jo vetëm kandra por dhe vdekja është e njëjta gjë ashtu si Grigori nuk i bënte ballë dhe s’e kuptonte transformimin ashtu dhe vdekja e kaplon njeriun në vite e ndihmuar nga plagosjet e përpjekjes për lumturi dhe qetësi që i lakmojmë për ditë të gjithë ne. Kandra është i alkoolizuari që nëpërmjet alkoolit donte të prekte gëzimin por që endet i shkatërruar rrugëve, kandra është “At Sergei” (Tolstoi ) që duke u drejtuar vetëm nga shpirti i amshuar u kthye në një përdhunues.
Ajo është gjithçka që prodhon absurdi dhe jeta pa pika referimi dhe që prezanton fytyrën e saj nëpërmjet këtyre fenomeneve. Nëse kemi hyre pak në esencën e fundit të veprës dhe në mesin e saj fillimi është ndryshe. Njerëzit tronditen nga transformimi, mortaja, burgosja, etj. Ata mbajnë një qëndrim ndaj halleve që u bien nga qielli. Mos vallë Kafka e merr njeriun si një qenie me manual të paracaktuar përdorimi të cilin e ka të stamposur në ndërgjegje dhe orientohet midis të mirës dhe të keqes? Vetë Kafka është një njeri që i dorëzohet trasendentes? Ai e lë hapur apo pa zgjidhur vetë ketë dilemë me dëshirën për të asgjësuar krijimtarinë e tij apo me saktë pyetjet e tij dhe si Grigori shikon nga ylli i mëngjesit, pas vdekjes.
Po ndodh...
ide
top
receta Alfa
TRENDING 
shërbime
- POLICIA129
- POLICIA RRUGORE126
- URGJENCA112
- ZJARRFIKESJA128