FLASH NEWS
April 7, 1939/ 86 years since the fascist occupation of Albania by Italy
2025-04-07 12:29:36 / JETË
86 years ago today, on April 7, 1939, the Italian invasion of Albania began. 6 days later, on April 12, 1939, the country was under Italian occupation under Benito Mussolini.
The Italian invasion of Albania (April 7 – April 12, 1939) was a brief military campaign by the Kingdom of Italy against the Kingdom of Albania. The conflict was the result of the imperialist policies of Italian dictator Benito Mussolini. Albania was quickly invaded. Its ruler, King Zog, was forced into exile and the country became part of the Italian Empire as a protectorate in personal union with the Italian Crown.
This invasion did not come as a bolt from the blue, as before the military invasion, Italy had already economically and politically occupied Albania, plunging it into financial and political debt, considering that since the 1921 Ambassadors' Conference, Italy had almost become the "godmother" of Albania.
Albania had long been of considerable strategic importance to the Kingdom of Italy.
Italian naval strategists coveted the port of Vlora and the island of Sazan at the entrance to the Bay of Vlora, as they would give Italy control of the entrance to the Adriatic Sea. Furthermore, Albania provided Italy with a landing point from which to advance further into the Balkans. In the late Ottoman period, with a decline in the importance of Islam, the Albanian nationalist movement received strong support from the two Adriatic powers, Italy and Austria-Hungary, who were concerned about Pan-Slavism in the Balkans and the Anglo-French hegemony represented through Greece in the region. Before World War I, Italy and Austria-Hungary had been supportive of the creation of an independent Albanian state. At the beginning of the war, Italy had seized the opportunity to occupy the southern half of Albania to prevent an invasion by the Austro-Hungarians. This success did not last long, as Albanian resistance through the War of Vlora and post-war domestic problems forced Italy to withdraw in 1920. The desire to compensate for this failure would be one of Mussolini's main motives for invading Albania.
Shqipëria ishte e rëndësishme kulturalisht dhe historikisht për synimet nacionaliste të fashistëve italianë pasi territori shqiptar kishte qenë pjesë e Perandorisë Romake prej kohësh, edhe para aneksimit të Italisë së veriut prej romakëve. Më vonë, gjatë Mesjetës, disa zona bregdetare (si Durrësi) ishin ndikuar dhe zotëruar prej fuqive italiane, kryesisht Mbretëria e Napolit dhe Republika e Venedikut për shumë vite. Regjimi fashist italian e legjitimizoi pretendimin mbi Shqipërinë nëpërmjet studimeve duke deklaruar lidhjen racore midis italianëve dhe shqiptarëve, sidomos në krahasim me jugosllavët sllavë.Fashistët italianë pretenduan se shqiptarët ishin të lidhur nëpërmjet trashëgimisë etnike me italianët për shkak të lidhjeve midis popujve parahistorik të Italiotëve, Romakëve dhe Ilirëve, dhe se influenca madhore i treguar prej perandorive romake dhe venedikase mbi Shqipëri justifikonte të drejtën e Italisë për ta zotëruar.
Kur Musolini mori pushtetin në Itali ai u kthye me interes të ri drejt Shqipërisë. Italia filloi hynte në ekonominë shqiptare në 1925, kur Shqipëria ra dakord për të lejuar Italinë që të shfrytëzonte burimet e saj minerare. Kjo u ndoq nga Pakti i Parë i Tiranës në 1926 dhe Pakti i Dytë i Tiranës në 1927, me anë të së cilit Shqipëria dhe Italia hynë në një aleancë mbrojtëse. Midis gjërave të tjera qeveria shqiptare dhe ekonomia subvencionoheshin nga kreditë italiane dhe Ushtria Mbretërore Shqiptare jo vetëm që trajnohej nga instruktorë ushtarak italian, por shumica e oficerëve në ushtri ishin italianë; italianë të tjerë ishin të vendosur në vende të larta në qeverinë shqiptare. Një e treta e importeve shqiptare vinin nga Italia.
Pavarësisht influencës së fortë italiane, Mbreti Zog refuzoi të dorëzohej plotësisht ndaj presionit italian.Në 1931 ai haptazi u çua kundër italianëve, duke refuzuar të rinovonte Paktin e vitit 1926 të Tiranës. Pasi Shqipëria nënshkroi marrëveshje tregtare me Jugosllavinë dhe Greqinë në 1934, Musolini bëri një përpjekje të dështuar për të frikësuar shqiptarët duke dërguar një flotë luftanijesh në Shqipëri.
Lindja e afërt e një fëmije mbretëror shqiptar kërcënonte që t’i jepte Zogut një dinasti që do të zgjaste. Pasi Hitleri pushtoi Çekosllovakinë (15 mars 1939) pa njoftuar Musolinin që më parë, diktatori italian vendosi që të vazhdonte me aneksimin e tij të Shqipërisë. Mbreti i Italisë Viktor Emanueli III e kritikoi planin për të marrë Shqipërinë si një risk i panevojshëm. Roma, megjithatë, i dërgoi Tiranës një ultimatum më 25 mars 1939, ku kërkonte dakordësi me pushtimin. Mbreti Zog refuzoi të pranonte para në këmbim të pranimit të një pushtimi dhe kolonizimi italian të Shqipërisë.
Qeveria shqiptare u përpoq ta mbante sekret lajmin e ultimatumit italian. Ndërsa Radio Tirana vazhdimisht transmetonte se asgjë nuk po ndodhte, njerëzit u bënë dyshues dhe lajmi i ultimatumit italian u shpërnda prej burimeve jozyrtare. Më 5 prill i biri i mbretit lindi dhe lajmi u deklarua prej topave. Njerëzit u derdhën nëpër rrugë të alarmuar por lajmi i princit të sapolindur i qetësoi. Njerëzit ishin dyshues se diçka tjetër po ndodhte, gjë e cila çoi në një demonstratë anti-italiane në Tiranë në të njëjtën ditë. Më 6 prill kishte disa demonstrata në qytetet kryesore të vendit. Në po atë pasdite, 100 avionë italianë fluturuan mbi Tiranë, Durrës dhe Vlorë duke hedhur fletëpalosje që udhëzonin njerëzit t’i dorëzoheshin pushtimit italian. Populli ishte mjaft i zemëruar me këtë shfaqje force dhe kërkoi që qeveria të rezistonte dhe të lironte shqiptarët e arrestuar si “komunistë”. Ndërsa një mobilizim i rezervistëve u thirr, shumë oficerë të lartë u larguan nga vendi. Gjithashtu, qeveria po zbehej. Ministri i Brendshëm, Musa Juka u largua për në Jugosllavi në të njëjtën ditë. Ndërsa Mbreti Zog transmetoi se do t’i rezistonte pushtimit italian,por njerëzit ndiheshin sikur po braktiseshin nga qeveria e tyre.
Më 7 prill trupat e Musolinit, të udhëhequr nga gjeneral Alfredo Guzzoni, pushtuan Shqipërinë duke sulmuar të gjitha portet shqiptare njëkohësisht. Forcat detare italiane të përfshira në pushtimin përbëheshin nga anijet luftarake Giulio Cesare dhe Conte di Cavour, tre kryqëzorë të rëndë, tre kryqëzorë të lehtë, nëntë destrojerë, katërmbëdhjetë anije silure, një minakërkuese, dhjetë anije ndihmëse dhe nëntë anije transporti. Anijet u ndanë në katër grupe, që kryen zbarkime në Vlorë, Durrës, Sarandë dhe Shëngjin. Nga ana tjetër, ushtria e rregullt shqiptare kishte 15,000 trupa të pajisura keq, të cilët ishin trajnuar nga oficerë italianë. Plani i Mbretit Zog ishte të ngrinte një rezistencë në male, duke lënë portet dhe qytetet kryesore të pambrojtura; por agjentët italianë të vendosur në Shqipëri si instruktorë ushtarakë e sabotuan këtë plan. Shqiptarët zbuluan se topat e artilerisë nuk funksionin dhe nuk kishte municion. Si pasojë, rezistenca kryesore u ofrua nga xhandarët dhe grupet e vogla të patriotëve. Në Durrës, një forcë prej 500 shqiptarësh, përfshirë xhandarët dhe vullnetarët e armatosur, të udhëhequr nga Major Abaz Kupi (komandanti i xhandarmërisë në Durrës) dhe Mujo Ulqinaku, një rreshter detar, u përpoqën të ndalonin përparimin italian. Pajisur me armë të vogla dhe tri mitralozë dhe të mbështetur nga një baterinë bregdetare, mbrojtësit rezistuan për disa orë para se të asgjësoheshin me ndihmën artilerisë detare.
Zog did not declare a state of war against Italy, and this was political suicide that damaged not only him but also Albania. This led to Zog being treated in the West as an ordinary immigrant and not as the head of a democratic state. After looting the state treasury, he left Albania without making any statement and as soon as he crossed the border he dissolved the government, leaving Albania without an anti-fascist government in exile. Upon hearing this news, an angry crowd stormed the prisons, freed the prisoners and looted Zog's residence. By 1:30 pm on the first day, all Albanian ports were in Italian hands. At 9:30 am on April 8, Italian troops entered Tirana and took over all government buildings. Columns of Italian soldiers marched towards Shkodra, Fier and Elbasan. Shkodra surrendered in the evening after 12 hours of fighting. During the Italian attack on Shkodra, the crowd attacked the prisons and freed 200 prisoners.
Zog's escape created an institutional vacuum in Albania, which allowed Benito Mussolini to manipulate the political status of Albania according to the interests of fascist Italy. On April 12, a National Assembly composed of collaborationists recruited from monarchist Zogist circles and anti-Zogist circles in exile declared that there had been no military occupation in Albania, but only a change of head of state.
On April 7, 1939, Benito Mussolini's fascist Italy began its military invasion of Albania. On the morning of April 7, 1939, the Italian fascist army, consisting of 35-40 thousand ground forces and 150 aircraft, attacked Albania, landing in Durrës, Vlorë, Shëngjin and Saranda. On the same day, Mujo Ulqinaku, one of the first prominent fighters who organized armed resistance against the Italian fascist occupation, fell fighting against the fascist occupation of Albania.
People's Hero, Mujo Ulqinaku was born in Ulqin into the family of a poor sailor, in 1896. From a young age he entered the navy as an assistant and later worked as a sailor in Shkodra and Durrës. With the rank of non-commissioned officer in a naval unit in Durrës, on the day of the Italian fascist aggression against Albania, he was immediately placed in charge of the sailors abandoned by the traitorous officers and organized with them and other volunteers the armed resistance in the port of Durrës. Mujo Ulqinaku fought with rare bravery and courage, killing and wounding dozens of fascists. He fell in an unequal battle in defense of the homeland, on April 7, 1939, becoming a high example of patriotism and patriotism. On the morning of April 7, 1939, the Italian fascist army, consisting of 35-40 thousand forces, attacked Albania, landing in Durrës, Vlorë, Shëngjin and Saranda. In Durrës, the small Albanian army led by the navy captain Mujo Ulqinaku resisted the invaders. That day, 12 Albanian patriots fell heroically, led by Mujo Ulqinaku.
They were martyred on April 7, 1939.
Mujo Ulqinaku (People's Hero)
Happening now...
ideas
top
TRENDING 
services
- POLICE129
- STREET POLICE126
- AMBULANCE112
- FIREFIGHTER128