FLASH NEWS
"One of the prisoners asked 'Is Enver Hoxha alive, or is he a dead commander?!'/ The unknown side of the Qafë Bari Revolt: They spread the news that he was supposedly dead because people...
2025-04-06 12:20:11 / JETË
It began on the morning of a nameless day, why nameless, it was May 22nd and it is called "The Day of the Revolt of the Qafë-Bar Prisoners?" - yes, because the days in prison are very similar, like the prison uniforms, with stripes, the days like this, the nights like the black uniforms of the police. Inside the barbed wire it seemed as if there were exhausted saints and crazy devils. The night brigades, the third shift of prisoners, had returned from work, they had been waiting on their feet for 2-3 hours and no order had been given to go to the dormitory. Half of them were sleeping on their feet. Leaning against the wall, against their friend, against the stairs, against the barbed wire. Black marks on their faces, either from being unwashed, or from the horror they saw in that fragment of a dream.
What about those who fought with the police? They wiped away the blood…! Other prisoners were rushing towards our food warehouse, to take what they had, to keep it in the sleeping place under guard, they could bomb the warehouses or burn them with flamethrowers. Can they do it from afar?… – Where are our officers? – Here! In Spaç the insurgents opened the dungeons through a hail of bullets. Hulusi Pashollari and Dashnor Kazazi, did not ask at all about the machine gun of the bodyguard opposite, but freed their fellow prisoners from the dungeon. And the second action, do you know what it was?!
The prison library door was torn down, all the books of Enver Hoxha and the classics of Marxism were gathered and set on fire. Next to the flames, the prisoners danced and sang patriotic songs. What should we do now with our manuscripts? Let's tear open the prison warehouses, take the bread, pasta, beans and rice from the kitchen. No, no, okay! - a voice shouted. And dignity. The imprisoned spies wanted to immediately hand over the keys to the warehouses where they worked, but to whom? In the meantime, they were eavesdropping. So that, if they had to testify, they would be accurate. Here, here, collect the keys here!...
Some of them immediately told him their pseudonyms, their secrets, and wanted to join the rebels. The library spy, pretending to be calm. Even a dog wouldn't eat books, he said. It's about the money, someone told him. There's no need to burn books, a poor man shouted, whoever they were. Let's get rid of the spies. They're ruining our work. They'll signal to the commanding officers, outside the encirclement. Let's go to the gallery, let's break some secret exit, let's get out. Even in the Spaç revolt, they wanted to eliminate the spies. First, let's hate those who made our fellow sufferers spies, they said. Leave the academies, we're in revolt, a tall man shouted again. Horse, Nikola.
Të burgosurit qenë shpërndarë kudo, të lirë, grupe-grupe, të vetmuar, pa rreshta, për herë të parë kështu, brenda telave me gjemba, të shkujdesur, te shkallët, nëpër fjetore, ca vendosën të shtriheshin oborreve, bisedohej me zë të lartë, gjithë shqetësim, dëgjoheshin porosi, kërkesa se ç’duhej të bënin, një kafe dua, ç’presim, të zgjedhim drejtuesit, janë, por të fshehtë, t’i mbrojmë me trupat tanë, ne jemi, ne, s’ka tjetër, jemi të humbur, të vdesim, aq më mirë.
S’rrohej ashtu. Drejtuesit e zyrës teknike dhe të riedukimit mundoheshin të mbanin qetësinë e përgjithshme, megjithëse s’ishin të qetë as vetë. Të mbrojmë njëri-tjetrin. Dëmi të jetë sa më i paktë…! Ngjyra tullë e veshjeve tona, dukej më e padurueshme se kurrë e ato me vija zebre, më të acarta. Ca nxorën nga thasët veshje të tjera, këmishë civile, gjithë rrudha nga të ndenjurit e përjetshëm. Dhe ç’dritë paska sot! Ngaqë s’ka policë brenda! Shiko rrethimin, po i shtojnë ushtarët. Shiko, shiko, nuk janë vetëm nëpër kullat, por edhe midis tyre.
Më këmbë. Kanë zënë pozicione lufte. Kanë vënë dhe helmetat në kokë. Paskan dhe çantën e kundërgazit hedhur supeve. Sa të marrë që janë! Në revoltën e Spaçit, hipi mbi supet tona një djalë i ri, Skënder Daja, dhe u foli ushtarëve, eeeeejjj, vëllezër, edhe unë sa ju jam, 21 vjeç, ulini armët, mos qëlloni mbi ne, jemi në burg, se duam lirinë, atdheun, juve, u rebeluam për lirinë dhe atdheun. Mos gaboni…! Menjëherë hoqën ushtarët e rinj nga rrethimi dhe vendosën policë, skuadra të zeza si ato të pushkatimit. Të vazhdojmë kryengritjen e Spaçit! – u dëgjua një thirrje nga fundi i shkallëve.
Pse, ku jemi, s’është Spaçi ky? Qafa e Barit, or mixhë, por njëlloj janë. Po dridhem. Ta ngremë flamurin e kuq me zhgabë, mezi po pres, turfullonte plaku. Ku është Napoleon Koleci, t’i thotë Mersin Vlashit, që ta pikturojë prapë Flamurin? Nuk janë këtu, jo. Po jemi ne…! Ah, s’kishim flamur, gjetëm një copë të bardhë, çarçaf, qefin, dhe premë vetë damarët, që ta skuqnim me gjakun tonë. E piu gjakun, por s’e mbajti gjatë. Ikën gjaku, bir. Mbi një këmishë të kuqe piktori i burgut, duke qarë nga gëzimi, vizatoi shqiponjën. Ta ngremë flamurin kombëtar mbi tarracën e burgut, thamë, me solemnitetet. Kërkuam muzikantët tanë, t’u binin veglave – ku t’i gjejmë? – Himnin e Flamurit.
Kush ka frikë? Me të drejtë. S’u vumë faj. U grumbulluam ne, u mbajtën fjalime para Flamurit. Ku ishin tërë ata oratorë të shkëlqyer! Kurse përtej telave me gjemba, mes rrethimit të ushtarëve dhe policëve të armatosur deri në dhëmbë, oficerët shihnin këtej me dylbi, bënin fotografi, xhironin me kamera. E kënduam vetë himnin me zërat tanë të ngjirur, u mblodhën aty vëllezërit Çoku, Luan Burimi, Dervish Bejko, Pavllo Popa, Jorgo Papa, Gëzim Medolli, Ylber Merdani, Naim Pashaj, Murat Gjonzeneli… dhe përmes lotësh, e ngritëm flamurin përmbi burgun.
U alarmua qeveria, ulni flamurin, dërgonte mesazhe komanda. Dolën vullnetarë tërë ata të burgosur, për të bërë rojë nderi pranë Flamurit, natë e ditë, duke u ndërruar me njëri-tjetrin. Tregomë, jemi në Spaç, apo jo? A s’janë njëlloj Qafë-Bari, Aushvici, Buhenvaldi, Prishtina? Po, po, ika, s’e kam punë. Këtu jemi. Priftërinjtë, ushtarakët? Ç’ushtarakë? Tanët pra, të burgosurit. Çdo të bëjmë, djema? Si, do të presim të qetë të na hanë? Të sulmojmë. Të shihen mundësitë strategjike. Le të vritemi.
Sa t’u marrim ushtarëve automatikun e parë. Di unë pastaj se ç’bëj me një automatik në dorë. Ata janë frikacakë, s’kanë parë luftë. Ne duam liri. Li-riiiii! Rroftë liria! – u dëgjuan zëra të mallëngjyer. Me trimat që do të zgjedh unë, dhe në Tiranë mbërrijmë. Ta çlirojmë nga pushtuesit komunistë. Qemë dehur me vetveten, me atë liri robinjë mes telave me gjemba, nën grykat e armëve…! Të vejë ku të vejë. Le të vdesim kështu. Se të vdekur jemi.
Përsëri u përpoq të futet në kamp një njësi e madhe me policë. Natyrisht, veç me shkopinj gome, sepse ishte frika se mos të burgosurit ua rrëmbenin armët, nëse do të vinin me revolverë e automatikë. Sepse, s’i vret dot të gjithë njëherësh. Nuk i lanë të futen. Më trimat u dolën përpara. Forcërisht. Gjoks më gjoks. I prapsën deri te porta. U krijua paniku se mos të burgosurit sulmonin portën, e shembnin atë, dilnin, vërshonin.
Veç kur u dëgjua batareja e plumbave, e llahtarshme. Të gjithë ushtarët e rrethimit zbraznin automatikët njëherësh, me breshëri, vetëtima të shkurtra, të drejta si thika të shpejta, frushullimat e tyre të njëpasnjëshme, vezullonin me krisma shurdhuese kudo, tym në grykat e armëve, qëllohej pa ndërprerje nga të gjitha kullat e vend rojave.
Një dorë ushtarake te porta e madhe, e pamë sërish, jepte sinjal, tundej për çdo batare të re dhe tytat e armëve po uleshin gjithnjë e më shumë, nga në ajër, në drejtim të kampit, mbi kokët e të burgosurve. Ngrimë në vend. Pati nga ata që u shtrinë rrafsh me tokën. Do të ketë ardhur urdhri për të na vrarë të gjithëve. Binin copa të shqyera mbi ne, të rënda, të errëta, zhvoshkje muresh, qielli. Dora dha sinjalin ndal. Heshtja si një gropë shurdhuese u hap në ajër. Erdhi erë e djegur, qe përzhitur gjithësia.
Të gjithëve na vrasin, s’e ka për gjë diktatura. Burgu gropë e përbashkët është. Na mbulojnë këtu e askush nuk e merr vesh.
Pu-pu ç’na bënë, mërmëritnin në një grup mënjanë poshtë shkallëve. Mbaruam. Ku i dilet me këta? Janë të pamëshirshëm. Më tej, në një tjetër grup, te fjetorja e papunësisë, “maunia”, po thoshin se ata, shteti, Partia, e deshën këtë revoltë, i kishte kapur etja për gjak, ja, ia arritën qëllimit, shfrytëzuan donkishotizmin tonë, urrejtjen. Jo, të drejtën tonë, vuajtjen.
Po s’bëhet kështu! Po si? Dhe revoltën e Spaçit Sigurimi i Shtetit e organizoi, kështu thonë. Shpifje nga ato të Drejtorisë IV-ët, e përhapën me qëllim, për të thënë se çdo gjë e kemi nën kontroll, s’pipëtin as miza, jo më një revoltë. Po këtu ç’do ditë revoltë është. Ik me ta, po s’ta mbajti, vdis! Ne jemi të burgosur politikë dhe çdo veprim yni, bëmat, qëndrimet janë politike. Ke përgjegjësi ndaj vetes dhe të tjerëve. Ndaj kohës. Ça kohe, në djall mençuria juaj!
Në një tjetër grup, tek oborri lart, vazhdonin t’i gëzoheshin kampit pa policë. Ç’mrekulli! Le të zgjatë sa e ka urdhëruar Zoti. Ia marrim një valleje, s’kemi ç’bëjmë tjetër. Te çdo kullë-rojë tani s’kishte nga një ushtar, por grup ushtarësh me automatikët dhe mitralozat të kthyer këtej nga ne. Kurse ushtarët nga njëra kullë në tjetrën pas telave me gjemba, në atë shkretim të dikurshëm, po shtoheshin si drurë të gjallë të një pylli lëvizës. Po lëviz Pylli i Brinjës.
Mbi tarracën e komandës komandanti i burgut me oficerë të tjerë madhorë, kështu dukeshin, po shikonin me dylbi kampin dhe lëvizjet e grupeve të të burgosurve, tregonin me gisht, se ç’thoshin me zë, përkuleshin mbi një hartë, kurse të tjerë përreth tyre, mbanin shënime. Bënin plane sigurisht, strategjinë e mposhtjes së armikut të paarmatosur, të nja një mijë burrave të uritur mes telave me gjemba. Ç’i ka ata brirë në ballë, ai palo oficer?!
Jo, jo, janë dylbitë, i vuri prapë në sy, shih, shih, ia pasoi një tjetri, siç duket s’kanë për të gjithë, shih, shih, nxori një bombë nga çanta, do ta hedhë këtej. Thua? Jo, jo, qenka aparat fotografik, kamer, seç po japin ca porosi, sa të trasha: andej ti, ti andej, ke dhe zonën C, dëgjoheshin deri këtu. Janë trembur edhe ata, tha njëri nga ne, që po i kundër-vëzhgonte. Kujtoja se mos po bënin kot, shkërdhatat, u nxeh dikush nga ne, sepse u pëlqejnë lojërat e luftërave, çlirimet imagjinare të qyteteve, megjithëse të dënojnë për imagjinatë!
Do të na sulmojnë, do të na vrasin. Ne do të qëndrojmë. Dëgjo, janë të shumtë ata që po zënë dyshekët. Janë futur nëpër fjetore. Ca kanë mbuluar kokët me jastëk. S’duan ta shohin rrëmujën, u bë shumë politike, e hapur, lebetiten, dhe do të ndëshkohemi keq. Ashtu siç ndëshkojnë diktaturat. Por a nuk janë të burgosur politikë, harruan? Dhe diktatura, kur ndëshkon, nuk sheh nga sytë, i merr radhë. Le të bëjnë ç’të duan. Mirë është të bëjnë atë që duhet. Të shembim dyert e brendshme, të gjitha, 100, sa janë! Edhe llamarinat e dritareve, t’i hapim. Këtu fillon liria!
Po ata pse i kanë lidhur ballët me shami? Dy si përrenj të gjallë vinin nga dy oborret, njëri ngjitej, tjetri zbriste, përplaseshin, dallgëzonin shkallëve brohërimat, shkumbë-zonin mesoreve të pasme dhe te mesoret e katit të dytë, mekeshin si çezmat e kampit, që po u shterte uji. Bllokadë. Atë që këtyre nuk ua ka bërë kush, po e bëjnë me ne. Venin dhe vinin njerëz me thasë në krahë. Merrnin gjëra, i linin, i fshihnin më mirë ose i zhduknin përgjithmonë.
Macet qenë strukur ku të mundnin, rrëzave, me sytë vezullues si prush i fshehur, kurse qentë gjithë ojna gjendeshin te rrëmuja më e madhe, të çlirët dhe hokatarë. Një mi vrapoi në oborr dhe dy më të vegjël pas tij. Do të ketë tërmet, se kush paralajmëroi. Tjetër?
– Shkrimet i ke siguruar? – pyeti jo pa shqetësim Maksi.
– Deri më sot po, – u përgjigja po aq i shqetësuar.
– Duhet treguar kujdes.
– Si?
– T’i kesh afër.
– Ndoshta kjo e bën më të rrezikshme gjendjen time.
– S’je vetëm…!
M’u duk sikur filli i telave me gjemba, vinte rrotull zemrës sime. Zbrita në oborrin e sipërm, të gjithë bënin diçka, edhe mos-bërja asgjë ishte një bërje, dëshmi dhe mos-dëshmi. Pse përgatiten kështu, si në një ikje për në një asgjëkund, ende më të rëndë? Dhe s’duhej të binim. Dikush vishte një palë rroba të dyta mbi ato që kishte veshur. Ndërroni rojën tonë te kazanët e ujit, tha një tjetër.
Shkulën nga stenda gazetën “Zëri i popullit” dhe po e shqyenin. Shqyen dhe dyert e birucave, jo, jo, i hapën me marifet, kishin lëvizur çelësat dhe zinxhirët dhe i nxorën prej andej të dënuarit. Ishin më të zbardhëllemë se kurrë, më të dobët se ne.
Mensa qe shkatërruar. Rrëmujë dhe zhurma si në një festë të kërcënuar.
HELIKOPTERI I ZI I SUNDIMTARËVE TË KUQ
Përtej telave me gjemba shiheshin lëvizje të tjera dhe ngut. Rruga u mbush me zhurmat e kamionëve që erdhën. Zbrisnin ushtarë të armatosur. Pastaj pas maleve, andej nga jugperëndimi, në drejtimin ku duhej të ishte Tirana, befas u për shfaq një helikopter i zi. Ndërsa afrohej duke u ulur, shtohej trokëllima e tij e pazakontë në ajrin që e copëtonte me helika, ulërinte ajri, nuk qe mësuar me një ngjarje të tillë, qielli i paktë e i burgosur.
U plandos edhe ca helikopteri dhe nisi të vërdallosej mbi kamp. Ç’shpend prehistorik! Modernia përsëdyt primitiven. Lërini përsiatjet ju, po shikoni, shikoni. Ne ngritëm kokët dhe dalluam a bëmë sikur dalluam, përveç pilotit, një civil dhe dy ushtarakë. Njëri fotografonte nga sipër. Ministri, thanë të burgosurit. Helika vazhdonte të bënte rrathë të mëdhenj flu, në hapësirën e trazuar dhe sikur paralajmëronte bluarje mizore me rrapëllima shurdhuese si lufta. Do t’ju bluajmë të gjithëve, s’keni ku ikni. As qielli nuk ju shpëton dot, sa i paktë është, sa dhe helikat dukej sikur ceknin shpatet e maleve. Shqiponja e Zeusit erdhi, u dëgjua një çjerrje.
Të gjithë te mjeku, vazhdoi një çjerrje tjetër, të shohim shpretkat tona, a bëjnë për shtetin. Helikopteri erdhi edhe një herë rrotull, kërcënueshëm dhe trandshëm, u epua edhe më dhe u ul afër ndërtesës së komandës, mu në mes të rrugës. Kalë Troje fluturues, eeejjjj…! Kur shpejtësia e rrotullimit të helikave ra dhe vorbullat e tyre ajrore u tretën, u afruan oficerë dhe qëndruan para derës së helikopterit “gatitu”, duke nderuar me grusht. Pas një oficeri, doli serioz një civil i shëndetshëm.
Because the deputy minister, some of the prisoners recognized him and were not moving, but were just observing what was happening beyond, in the future. This one is worse, said two or three voices. He is a professional criminal and participates in torture himself. Even in firing squads. The military-civilian group rushed to the command. There they were locked up for some time. More guards were added to the gate. Then we saw that another fence was attached to the barbed wire fence. Where in hell do they get these circles?
Behind the encirclement, full of soldiers, lying on their feet, on the bare ground, on the pits, on the ravines, on the cliffs, one boot happened to rest on a pile, another on a pond, one in the air. It's not a boot, but a raven. Look at the ravens. The soldiers' weapons and gazes were turned towards us. Equally savage. "How many days have you been like this?" - asked a prisoner, without addressing anyone. "How many days, are you crazy, or are you out of your mind?" - they answered him. "Why, are you out of your mind? All these troubles...", - a groan was heard.
“Yes, why not”! “I’ll prove it, tell me: is Enver Hoxha alive?” “Dead commander”! Then he left to ask others if the dictator was alive or not. “Yes, but they open it as if he were dead, so that people hope for changes, so that they don’t revolt”! “Enough, stop”, – voices were heard one above the other.
On the command terrace, in the first building on the side of the large iron gate, among a kennel of civilians and soldiers turned away from the prison, a fat man, with a loudspeaker stuck in his mouth, began to shout: Listen, listen. Minister of the Interior. No, no, the deputy. Is it a doppelganger? - the prisoners were shouting among themselves, as if they could not understand the type of animal. The roar of the tin loudspeaker became more and more piercing, harsh to the point of threats... Surrender, because... the force of the dictatorship of the proletariat... will crush you... kill you... surrender! Memorie.al
-
Blockade in Tirana
April 6, 12:10 -
-
-
Happening now...
ideas
top
TRENDING 
services
- POLICE129
- STREET POLICE126
- AMBULANCE112
- FIREFIGHTER128