FLASH NEWS
Why were the Pharisees “evil” in the Bible?
2025-03-14 15:07:37 / MISTERE&KURIOZITETE
Jesus Christ loses his cool only a few times in the New Testament (just ask the money changers in the Temple), but he delivers one of his strongest tirades in Matthew 23, against the Pharisees and other “teachers of the law.”
In which verses does Jesus criticize the Pharisees?
In verses 13-39, known as the “seven plagues,” Jesus calls the Pharisees “hypocrites” six times. He also calls them “blind” (five times), “children of hell,” “brood of vipers,” and compares the Pharisees’ false piety and attitude to “whitewashed tombs, which indeed appear beautiful outward, but are within full of dead men’s bones and of all uncleanness.”
The Pharisees of the New Testament are clearly seen as evil, the perfect ideological and spiritual contrast to Jesus and his followers. The Pharisees are depicted as skillful executors of the Jewish scriptures, who are so intently focused on the letter of the law that they are completely devoid of spirit.
As Jesus says: “You give a tenth of your spices – mint, dill. But you have neglected the weightier matters of the law – justice, mercy and faithfulness. You should have practiced the second, without neglecting the first. You blind guides! You strain out a gnat, but swallow a camel.”
But does this view of the Pharisees – as hypocritical legalists – match what historians and religious scholars know about the real Pharisaic movement, which gained prominence during the Second Temple period of Judaism?
Bruce Chilton, professor of religion at Bard College and co-editor of the book "In Search of the Historical Pharisees," reveals what the Pharisees really believed and why they clashed with the early Christians.
Who were the Pharisees – and the Sadducees?
During the first century CE, when Jesus lived, the Pharisees emerged as a religious movement within Judaism, not a separate sect. The temple still stood in Jerusalem and was the center of Jewish life. One of the greatest concerns of the temple rites was purity: that both the people who entered the temple and the animals sacrificed there be “clean” enough to please God.
Tora (pesë librat e parë të Biblës Hebraike, duke filluar me Zanafillën) përmban urdhërime të shkruara që shpjegojnë mënyrën e duhur për të kryer flijimet në Tempull, por farisenjtë besonin se ata kishin udhëzime hyjnore shtesë që ishin përcjellë nëpër shekuj përmes traditës gojore. “Farisenjtë besonin se ata kishin një rezervë të veçantë njohurish për përcaktimin e pastërtisë,” thotë Chilton. “Ata mësuan se tradita e tyre gojore shkonte pas në kohë deri tek Moisiu në Sinai, kështu që jo vetëm që kishte një Tora të shkruar, në të cilën çdokush mund të kishte qasje, por kishte edhe një Tora gojore që ishte brenda lëvizjes fariseike.”
Ajo që dallonte në ligjin e farisenjve ishte se ai e zgjeroi çështjen e pastërtisë në jetën jashtë Tempullit. Edhe nëse një person hebre jetonte larg Jerusalemit (në Galile, për shembull) dhe nuk planifikonte të bënte një pelegrinazh në Tempull, ai mund ta bënte jetën e tij në atë mënyrë që të ishte mjaft i pastër për të hyrë në Tempull. “Në këtë kuptim, farisenjtë u bënë një lëvizje për pastërtinë e popullit hebre”, thotë Chilton.
Megjithatë, farisenjtë nuk ishin elita e fuqishme e judaizmit të shekullit të parë. Ata ishin një sekt tjetër hebre: saducenjtë, klasa priftërore që kontrollonte adhurimin e tempullit dhe kishte ndikimin më të madh politik tek Perandoria Romake, e cila sundonte mbi Palestinën. Saducenjtë e hodhën poshtë ligjin gojor në favor të ligjit të shkruar të vendosur në Tora. Farisenjtë ishin një lëvizje e klasës punëtore që merrej me vendosjen e një identiteti të qartë dhe të qëndrueshëm hebre në jetën e përditshme.
Është interesante se ishin farisenjtë ata që besuan në një jetë të përtejme dhe në ringjalljen e të vdekurve, të cilat të dyja u refuzuan nga saducenjtë pasi nuk përmendeshin në Tora. Një mënyrë tjetër se si farisenjtë ndryshonin nga tradita judaike është se ata besonin që një mesia do të vinte dhe do të sillte paqe në botë, megjithëse shumica e tyre nuk mendonin se mesia ishte Jezusi.
Jezu Krishti kishte miq (dhe ndjekës) që ishin farisenj
Farisenjtë janë portretizuar si një bllok monolit në Dhiatën e Re, por Chilton thotë se ndërsa të gjithë farisenjtë merakoseshin për pastërtinë, midis farisenjve pati një debat të ashpër për mënyrën më të mirë për ta arritur atë. Sigurisht që kishte farisenj që besonin se pastërtia fitohej nga jashtë brenda dhe që mësonin se banjot rituale (mikvahs) dhe pastrimi ritual i kupave dhe mjeteve të gatimit ishte e vetmja mënyrë për të arritur pastërtinë.
Tek Mateu 23, Jezusi kritikon traditën fariseike të pastrimit të pjesës së jashtme të kupave dhe pjatave, ndërsa “brenda janë plot babëzi dhe vetëkënaqësi”. “Për shkak se vetë Jezusi ishte i angazhuar në çështjen e pastërtisë – por nuk ishte farise – konflikti i tij me disa farisenj të kohës së tij ishte i pashmangshëm,” thotë Chilton. “Nëse e akuzon dikë si të papastër, nuk po thua se pastërtia nuk ka rëndësi; po thua të kundërtën – ka një mënyrë më të mirë për ta arritur atë.”
Por Chilton thotë se kishte farisenj të tjerë që u pajtuan me Jezusin, se puna e vërtetë e pastrimit fillon me një zemër të pastër dhe besim në Zot. Nëse e lexoni nga afër Testamentin e Ri, në fakt, do të shihni se Jezusi fitoi përkrahës dashamirës dhe madje ndjekës nga radhët e farisenjve të supozuar si të urryer. Nikodemi, i cili e vizitoi Jezusin natën për t’i bërë pyetje dhe më pas i siguroi para dhe erëza për t’i bërë një varrim të duhur hebre pas kryqëzimit, ishte një farise (shih Gjoni 3). Dhe te Luka 13:31, një farise vjen për të paralajmëruar Jezusin se Herodi donte që ai të vritej.
Por ndoshta përmendja më interesante dhe më e rëndësishme e farisenjve “miqësorë” vjen në librin e Veprave të Apostujve, kur një grup farisenjsh renditet në mesin e ndjekësve të hershëm të Jezusit që qëndruan besnikë pas vdekjes së tij.
Takimi që i dënoi farisenjtë
Në Veprat e Apostujve 15, ka një mbledhje ose “këshill” në Jerusalem ku marrin pjesë Pali, Pjetri, Jakobi, Barnaba dhe apostuj dhe ndjekës të tjerë të Jezusit. Axhenda e takimit ishte të zgjidhte një çështje të rëndësishme midis kishës së hershme: A duhej të rrethpriteshin burrat johebrenj që të pagëzoheshin dhe të merrnin Frymën e Shenjtë?
Farisenjtë e pranishëm ishin të parët që këmbëngulën. Në Veprat e Apostujve 15:5, thuhet: “Atëherë disa nga besimtarët që i përkisnin partisë së farisenjve u ngritën dhe thanë: “Johebrenjtë duhet të rrethpriten dhe t’u kërkohet të respektojnë ligjin e Moisiut”. Vini re se thotë se farisenjtë ishin ndër “besimtarët”, një provë tjetër që disa farisenj, gjithashtu, ishin ndjekës të hershëm të Jezusit.
Mosmarrëveshjet në ligjin hebre
Por ja ku gjërat marrin për keq. Apostujt janë në mosmarrëveshje të thellë me farisenjtë dhe thonë se të gjithë, të rrethprerë apo të parrethprerë, mund t’i pastrojnë zemrat e tyre nëpërmjet besimit në Krisht. Pjetri, duke pranuar dhimbjen fizike dhe rrezikun e rrethprerjes së një të rrituri, i qorton farisenjtë në vargjet 10 dhe 11: “Tani, pra, përse përpiqeni ta vini në provë Perëndinë duke u vënë në qafë johebrenjve një zgjedhë që as ne dhe as paraardhësit tanë nuk kemi mundur ta mbajmë? Jo! Ne besojmë se jemi të shpëtuar nëpërmjet hirit të Zotit tonë Jezus”.
Paul attacks anyone who supports the widespread use of circumcision as hypocritical, legalistic, and disconnected from Christ. And that is more or less the New Testament view of the Pharisees. It seems that it was this internal disagreement among Jesus’ followers that created this sharp line of demarcation between Christians and Pharisees.
Ancient Jewish sects against early Christian believers
What is important to understand is that the four New Testament gospels (Matthew, Mark, Luke, and John) were written starting in 70 CE, several decades after the Jerusalem meeting. So it is quite possible that Jesus himself did not have such a distaste for the Pharisees during his lifetime, but that the New Testament authors wrote the gospels after their ugly divorce with the Pharisees over circumcision. “The gospels are written from the perspective of a transgression that had not occurred in Jesus’ time,” says Chilton.
What happened to the Pharisees?
After the Second Temple was destroyed in 70 CE, Chilton says, the power structure of Jewish religious life collapsed with it. The Sadducees, who had been the most influential force during the Second Temple period, were dispersed, while the weakened Pharisees emerged as the last remaining authority in Jewish history.
Over the centuries that followed, the oral traditions of the Pharisees were committed to writing in the Mishnah and later commented on in the Babylonian Talmud, becoming the basis for Rabbinic Judaism. The Pharisaic “sages” who had transmitted the oral tradition since the time of Moses were replaced by learned rabbis who studied the Torah and the complex commentaries found in the Talmud.
Modern Judaism is, in a sense, a continuation of the Hebrew word first defended by the Pharisees. / bota.al
Happening now...
Pse Aleanca Madhështore përfundoi në Foltore 2
Nga Namir Lapardhaja
ideas
Political theater with the SP and DP lists
Nga Roland Lami
Magnificent Albania or Bazaar Albania!
Nga Ermal Peçi!
top
services
- POLICE129
- STREET POLICE126
- AMBULANCE112
- FIREFIGHTER128